Toen ik de kans kreeg om naar de televisie over te stappen, heb ik geen seconde getwijfeld. Toegegeven: ik was niet ongevoelig voor de machtige uitstraling van het medium. Maar alweer was het hard landen in de realiteit.

Het heeft lang geduurd voor ik mijn draai vond. Dat gebeurde pas toen ik Villa Politica ging presenteren.

Mijn felheid zat me weleens in de weg. Sommigen hadden er plezier in me dingen te vragen waarvan ik tegen het plafond ging. Nu denk ik: Linda, hoe onverstandig.

Mijn temperament heeft me zeker kansen gekost. Ik kreeg de reputatie een moeilijk mens te zijn. Terwijl jij en ik weten dat ik niet zozeer moeilijk ben, maar rechtstreeks en compromisloos eerlijk. Konkelen heb ik nooit gekund. Ik vertik het. Een beetje hypocrisie maakt het leven wellicht gemakkelijker. Maar vergeet die zin. Schrap hem. Blijf vooral je eerlijke zelf.

En toch zou ik je, als dat enigszins kon, willen bijsturen.

Je bent zo principieel, denkt steevast zwart-wit. Over mensen, over ideeën, over de liefde. Probeer oog te krijgen voor nuance, wees een beetje soepeler en meer diplomatisch. Ik heb intussen geleerd dat dit kan, zonder jezelf te verloochenen. Welgekozen soepelheid maakt het leven gemakkelijker.

Het zou fijn geweest zijn als je iemand had gehad die je kon intomen. Vaak neemt een partner die rol op zich. Niet dat jij nu wakker ligt van een gezin of kinderen. Het is gelopen zoals het gelopen is. Ik heb hem nochtans ontmoet, de man van mijn leven. Jammer genoeg zaten de omstandigheden niet mee. Er is natuurlijk je fijne, trouwe vriendenkring, al jarenlang.