‘Een eenzijdige concentratie op besparingen leidde in de jaren dertig tot massale werkloosheid, het ineenstorten van het democratische systeem en, uiteindelijk, de catastrofe van het nazisme.' Alzo sprak Ewald Nowotny, de voorzitter van de Oostenrijkse Centrale Bank en prominent SPÖ-lid. Niemand die het hier opmerkte, maar in Duitsland kwam deze sneer naar de Duitse houding op de Europese scène bijzonder hard aan. Allicht omdat het verwijt deze keer klonk vanuit Oostenrijk, het geboorteland van Hitler, dat partner in crime was van Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Want de uithaal van Nowotny is voor het overige allesbehalve nieuw of origineel. De linkerzijde in heel Europa beschrijft de Duitse economische politiek al veel langer in morele termen, waarbij ze zoals steeds de moral highground opzoekt. Zo wordt de eis dat de Duitsers financieel moeten opdraaien voor de landen die niet op tijd de nodige sociaaleconomische hervormingen doorvoerden, omgedoopt tot een pleidooi voor ‘solidariteit'.