In haar rug bedienen vier hagelwitte laboranten dikke synthsracks en elektronische drums.
Eerst krijgen we een dosis rapsongs waarin ze zingt en kirt als een mix van M.I.A. en Betty Boop. Ze gaat naar de drums, buigt voorover en laat ons haar afgetrainde bips zien.

Onder haar knotsgekke aerobicsmoves zit retestrakke elektro. Voor het luid meegezongen 'Dancing on my own' zet Robyn haar meest getormenteerde gelaat op: hartzeer op de dansvloer. Prachtig.

Nog even dit: ze pronkt graag met haar platte blote buik en ze danst op waanzinnige platformboots. Haar moves klutsen de stijlen van Prince en Madonna door elkaar: suggestieve pelvisbewegingen en iets tussen krumpen en electric boogie. Okee, in 'Dance to the beat' eet ze een banaan. Zoals: het fruit. Tja...

De briljante pop van 'The girl and the robot' pompt stuwende Giorgio Moroderdisco de marquee in. Zelf staat de Zweedse als gek te dansen, stormt ze theatraal bijna het podium af of drapeert ze haar lichaam als een drama queen over het drumpodium. 'Indestructible' houdt de verbasterde Studio 54-vibe aan, 'Be mine' doet het met arctisch koude eightiessynths.

'Call your girlfriend', melancholisch en machinaal, snijdt door merg en been. De tent is euforisch en Robyn schrikt zelf van de warme ontvangst. Bij 'With every heartbeat' zit heel de tent op de technopuls en zingen duizenden monden "And it hurts with every heartbeat'.

Robyn schept een oase in de rockwoestijn. Net wat we nodig hadden.