Hallucinogene verstrooiing hoort nu eenmaal bij de groovy stonerpop van de Aussies. De jongens hebben het voorbije jaar zichtbaar etiquette-lessen en fashiontips opgestoken van MGMT en Wayne Coyne van The Flaming Lips.
Het geluid zit niet meteen goed. 'Why can't you make up your mind' verdampt in de ondermaatse akoestiek, 'Solitude is bliss' zet zich al wat krachtdadiger op de rails. In het wondermooie 'It's not meant to be' zit de zang te ver naar achter in de mix - en frontman Kevin Parker zingt al zo dun en nasaal. Gelukkig zit er zoveel galm op dat het eindresultaat ermee door kan.
Grootste minpunt: de bedwelmende zangharmonieen van de plaatversies blijven veelal achterwege. Zijn de jongens te high om samen te zingen?
'Bonnie en Clyde' van Gainsbourg is een verrassende cover. Jammer dat Tame Impala er niet veel mee doet: meer dan het refreintje en wat psychedelische gitaartexturen krijgen we niet. Nog een cover: 'Angel' van Massive Attack blijft trouw aan het origineel en houdt zelfs de hypnotiserende groove in ere. Niet slecht.
"Please feel free to take it down, go crazy and boogie", zegt Parker met een flets stemmetje. Tiens, bezigde men dat soort vocabularium niet uitsluitend in de sixties?
In 'Desire be desire go' doet de groep mooie dingen met ritmewissels en zompige funkrock van het soort dat The Black Crowes ooit plagieerden. Toch rolt Tame Impala te weinig met zijn spieren. Zijn show ontaardt in een slaapverwekkende, nonchalante jam en voelt te weinig aan als een krachtige, assertieve performance.
