Hij is achtentachtig intussen, en pianist Kenny Werner moest hem wat ondersteunen toen hij het podium kwam opgewandeld. Maar eens Toots op zijn klassieke kruk was gezeten en zijn mondharmonica aan zijn lippen zette, bleek dat hij nog altijd frisse muziek speelt. Thielemans beperkt zich helemaal niet tot jazz alleen. Hij koestert een speciale voorliefde voor Braziliaanse samba, en gisteren kon hij die lekker botvieren omdat hij behalve Kenny Werner ook Oscar Castro-Neves had meegebracht. Die 70-jarige gitarist uit Rio de Janeiro stond mee aan de wieg van de Bossa Nova en bracht gisteren een paar nummers van Antonio Carlos Jobim-klassiekers. Zijn solo-versie van diens Waters of March was een hoogtepunt, hoe beperkt zijn vocale capaciteiten ook zijn.
Maar de ster van de avond was uiteraard Toots zelf. Zijn toon op mondharmonica is nog altijd even herkenbaar. Toots grasduinde enthousiast uit zijn geliefde repertoire. Behalve die Bossa Nova-deuntjes, waren dat ook enkele covers van Bill Evans (die legendarische pianist met wie hij ooit een plaat opnam) en Frank Sinatra. Zolang Kenny Werner zich tot zijn piano beperkte, was ook hij een attractie op zich. Werner is een zéér gereputeerd jazzpianist. Maar als hij ook wat synthesizerlijntjes toevoegde, zoals bij Charlie Chaplin’s Smile, dreigde de muziek toch net iets té zeemzoet te worden.
Maar de tent lustte er wel pap van en beloonde Thielemans na anderhalf uur ingetogen luisteren met alweer een staande ovatie. Thielemans is ’s lands nationale held als het om jazz gaat, zoveel is duidelijk. Hij bedankte met nog een mooie versie van Wonderful World, een klassieker van Thielemans’ lievelingsheld, Louis Armstrong.
Kletterde bas
Vlak voor Toots Thielemans had ook Stanley Clarke de tent heel enthousiast gekregen. De man was midden jaren 70 samen met Jaco Pastorius een vernieuwer van de elektrische bas, en liet dat gisteren uitgebreid bewonderen. Zijn kletterende funky geluid is nog altijd even herkenbaar.
Maar Clarke is ook uitstekend op akoestische bas. Met in zijn band de Japanse pianiste Hiromi – een wereldster in wording – en met Ruslan Sirota op keyboards en de uitstekende drummer Ronald Bruner Jr. viel er meer dan genoeg te beleven.
Voor het bisnummer greep Clarke terug naar zijn elektrische bas. Hij bracht zowaar het stokoude School Days, de titeltrack van zijn jazzrock-klassieker uit 1976, jawel. Ongetwijfeld een nostalgisch moment voor diegenen die via de fusion de jazz leerden kennen.
