Er stonden zomaar even 27 songs op de setlist. Kon Zita Swoon daar de spanning in houden? Nee, natuurlijk niet. De band van Stef Kamil Carlens is een goed geolied geheel, een van de beste live-ensembles in België, maar twee en een half uur was te lang.

Dat het toch een onderhoudend en soms meeslepend concert werd, was te danken aan de kwaliteiten van de band die we al kenden. Meerdere goeie songs, een uitstekend uitgebalanceerd groepsspel, 15 jaar ervaring en een gevarieerde muzikale aanpak. En in dit geval een duidelijke opbouw.

Carlens begon er alleen aan, zoals ook zijn carrière destijds begon. Alleen met zijn gitaar zong hij ‘The longing stays inside’, heel sober en heel treffend. Geen supergitarist, geen superzanger, maar overgave zat. En aan deze man hangt een soort onvermijdelijkheid vast: hij moést artiest worden. Je voelt dat hij op dat podium thuis is.

Met ook John Parish, de eerste gast, erbij, klonk het begin van het concert heel bluesy. ‘Jo’s wine song’ deed een beetje aan zijn grote held, Tom Waits, denken. En ‘Lonely place’ was een mooie, nieuwe song uit Zita Swoons collaboratie met Rosas. Het was een rustig begin, haast een voorprogramma op zich.

Daarna kwam de hele band samen en begon een groepsconcert dat alterneerde tussen jazzy pop (‘Leave the town’), opzwepende eco-soul (‘Wake up for the trees’), en eigenlijk veel eclectische popmuziek, die niet zomaar in een stijlvak viel in te delen. Soms werd het concert daardoor wat vrijblijvend. Prettig, maar je miste grinta.

Zita Swoon heeft in zijn vijftien jaar een hele evolutie afgelegd en je had in de AB de indruk dat de band nu iets te verzorgd klinkt. De machine werkt perfect, maar schuurt dus niet, en dat deed Arno (de tweede gast) wel. Rauwe zang en harmonica, en onversneden blues van Fred McDowell: het was alsof de aarde openscheurde. Soms moet het maar dat zijn.

Speelde de groep een beetje te ‘hoog’? De tenorzang van Carlens en de lichte percussie laten subtiele wendingen en fusie toe, die door nogal veel dwarsfluitsoli versterkt werden. Maar onderaan klonk het niet vettig genoeg. Met Tom Barman en John Parish er even bij in ‘Temptation inside’ kwam er prompt een jachtige, neurotische sfeer bij, die het concert goed deed.

Sommige fusies zijn ook vergezocht. ‘Maridari’ werd aangekondigd als een Afrikaans liedje, maar dan ligt Afrika blijkbaar in Duitsland, want zo Kraftwerkiaans hebben we Afro-pop nooit horen klinken. In ‘Moondance’ viel de fusiedrift beter mee, en dat was ook het begin voor een stomend danskwartier, met ‘Hot Hotter Hottest’ en een uitgebeend ‘Disco’.

De finale, met ‘Everything’s the same’ en ‘Stamina’, mocht er absoluut zijn. Die eerste song is niets minder dan een minutenlang uitgerekt orgasme, de tweede was hét James Brown-moment in de avond, met een waanzinnige Stef Kamil Carlens die zich helemaal liet gaan. En nogmaals, wat een goeie band is Zita Swoon toch.

Het enige bisnummer, ‘Moving through life’, was een kerstlied voor ‘de mensen die door de wereld reizen en niet altijd een plaats vinden’. Het publiek nam afscheid met een groot applaus. Zita Swoon gaat zich twee jaar bezig houden met projecten als een nieuwe Rosas-samenwerking en een orkestrale versie van het repertoire. En Carlens gaat Afrika ontdekken. Tot over twee jaar.

Zita Swoon. Gehoord in de Ancienne Belgique te Brussel op 9/12.

Vanavond kunt u het concert vanaf 20 uur live volgen op www.standaard.be/zitaswoon