Het weerhield hem er niet van om van bij de aftrap van het uitverkochte optreden een paar bommetjes te droppen: het onverslijtbare Stir it up deed de opeengepakte zaal al vroeg dansen, het betere blotevoetenwerk nam Franti van the late Bob Marley maar meteen mee over. Reggae, raps op een bedje van blijde boodschap en zijn feilloze begeleidingsband Spearhead; het zijn de ingrediënten waarmee Franti zijn populariteit in ons land steevast onderstreept. Pak daar nog eens een heerlijk duetterende Marie Daulne van Zap Mama bij en je begrijpt waarom de zaal in Brussel halfweg de set al onder stoom stond.
De beste songs van Franti moesten toen echter nog volgen: Light up ya lighter klonk uitgesponnen groovy en I know I'm not alone -ook al uit zijn jongste en wellicht beste plaat Yell Fire- verwees krachtig en goed naar de verweesde Irakezen die door de Amerikaanse inval in hun land lijdzaam moeten toezien op alle misère. Franti, in een vorig leven missionaris, verspreidde gulzig zijn boodschap van vrede en verdraagzaamheid, wij kregen het een klein beetje op onze heupen toen Franti een keertje teveel aan de concertbezoekers vroeg hoe ze zich nu wel voelden nadat ze weer eens van vrolijkheid op en neer waren gegaan.
Ach wat, je kan er niet omheen: Franti, 39 intussen en met een beetje buikvorming als rechstreeks gevolg, is een dagje 01.10 op zich, ook al hangen de camouflagenetten van het leger dan over de podiumbenodigdheden. Franti is groot, gezellig en goed voor hart en benen. Toen de pacifist het publiek opdroeg om in een verduisterde zaal alle aanstekervlammetjes als kertstverlichting te laten wapperen en finaal zelfs vier kinderen gelukkig maakte door hen op het podium te hijsen, wisten wij het zeker: Michael Franti is de kerstman. (kbz)
7/10