De sfeer op het terrein was goed. Voor de wedstrijd kreeg elke speler van Anderlecht een geschenkje van Standard. Gouden Schoen Milan Jovanovic werd door Anderlecht-aanvoerder Olivier Deschacht en Mbark Boussoufa (tweede in de Gouden Schoen) uitgebreid gefeliciteerd en gekust. Ook tijdens de match was de sfeer opperbest. Spelers van de tegenpartij werden bij elk contact met de grond vriendelijk weer rechtgetrokken. Ondanks de vroege goal van Legear die de inzet van de wedstrijd nog intenser maakte, droegen de spelers de zo gewenste fair-play hoog in het vaandel. Tot die 43ste minuut dus.

Axel Witsel werd na zijn overtreding op 30 augustus al extra in de gaten gehouden. De beenbreuk van Wasilewski was de aanleiding tot de roep om verantwoordelijkheidszin van de spelers vooraf. Witsel ging met gestrekt been in een tackle. Hij tikte de bal weg voor de aanstormende Roland Juhasz. Scheidsrechter Verbist aarzelde niet en trok meteen de rode kaart. Een beslissing die op alle niveaus werd bediscussieerd.

Veel discussie

De fair-play was na dat moment ook ver weg. Spelers belaagden elkaar, Standard-trainer Laszlo Bölöni liep het veld op, op de bank van Anderlecht ontstond er zware commotie,… de horror-beelden van de tweede testmatch en de gebeurtenissen van 30 augustus waren weer heel levendig. De fout, als er al een fout was, kende deze keer echter minder zware gevolgen. Na verzorging aan de knie kon Juhasz verder spelen. Witsel raakte ook de bal.

Het publiek reageerde furieus, maar op het veld bleef het na dat zware incident ook na de rust redelijk rustig. Lukaku zorgde al snel voor 0-2. Scheidsrecher Johan Verbist was het noorden kwijt, want gaf een strafschop nadat Mbokani makkelijk neerging in het strafschopgebied. Mbokani verzuimde het geschenk te verzilveren want Proto pakte zijn elfmeter.

Daarna was Anderlecht nog oppermachtiger dan het voordien was. Standard lijkt in niks meer in de ploeg die de voorbije twee seizoen over iedereen kon heenrollen als het dat wilde. Jovanovic was er gisteren niet bij en Defour zat op de bank. De aanvoerder is nog niet speelklaar na zijn breuk van het voetbeentje. Mbokani en… Witsel leken de enigen die echt iets konden forceren.

Arrogantie

In de commotie rond het scenario dat niemand vooraf had kunnen schrijven, ging de ruime winst van Anderlecht een beetje verloren. Het was van 2003 geleden dat paars-wit nog eens op Sclessin kon winnen. Met de 0-4 kwamen de herinneringen aan de 0-6 van 1999 terug.

‘Van op de positie waar ik zat, heb ik de fase van Witsel niet goed kunnen zien’, zei Anderlecht-trainer Ariël Jacobs. ‘Ik voorspelde wel dat er schade zou uit voortkomen toen ik zag hoe beide spelers naar de bal toegingen. Ik vind overigens niet dat die fase een keerpunt in de wedstrijd was. We speelden beter met elf tegen elf. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ploeg met tien alle moed bij elkaar raapt en met twaalf lijkt te spelen.’

Zoals altijd weigerde Jacobs met krachttermen uit te pakken. Al zeker niet over de prestatie van zijn ploeg.

‘Ik ben tevreden maar ik stoor me toch aan de arrogantie die in ons spel kroop. Die lag aan de basis van de strafschop die we tegen krijgen. Daar was Deschacht wat te zeker van zichzelf. Dat mag niet meer gebeuren.’

Kemphanen en verzoeners

Na alle vooraf gestelde vragen over het gedrag van de spelers was de Anderlecht-trainer ondanks de rode kaart van Witsel tevreden over het verloop van de wedstrijd.

‘Er kookten wel wat potjes over, maar telkens was er wel iemand om de gemoederen te bedaren. Voor elke kemphaan was er een verzoener. We komen van ver terug. Nu heb ik niet het gevoel van degout dat ik na de vorige Anderlecht-Standard had. Dat betekent echter niet dat ik me niet nog steeds stoor aan sommige zaken in het voetbal. Maar die hou ik voor mijn memoires.’