Bij het begin van de zitting richt Gilles Latapie, de voorzitter van het Hof, zich tot Michel Fourniret, die samen met zijn vrouw Monique Olivier terecht staat voor de moord op zeven jonge meisjes. Fourniret neemt kort het woord en bekent de ontvoering van en de moord op Elisabeth Brichet. Maar hij ontkent dat hij het meisje verkracht heeft. Hij gaat daarmee in tegen de eerdere bekentenissen van zijn vrouw. Volgens Olivier zou Fourniret Elisabeth tot twee keer toe verkracht hebben.

'Uw vraag brengt mij in verlegenheid'

Na zijn korte verklaring hervalt Fourniret in zijn vertrouwde mantra dat hij pas de volledige waarheid wil zeggen als het proces achter gesloten deuren plaatsvindt. Hij zal nog een keer het woord nemen wanneer Paul Lombard, de advocaat van de vader van Brichet, vraagt hoe hij zich Elisabeth herinnert. ‘Uw vraag brengt mij in verlegenheid’, zegt Fourniret. Lombard probeert nog een laatste keer en wijst Fourniret erop dat dit proces zijn laatste kans is om te bewijzen dat ook hij een mens is. Maar hij vangt bot en Fourniret blijft zwijgen.

Minotaurus

Francis Brichet, de papa van Elisabeth, las een brief voor in naam van zijn meisje 'dat altijd twaalf zal blijven'. Hij vergelijkt Fourniret daarin met een Minotaurus die zich jonge maagden liet schenken. 'Als je verneemt dat een moeder de slachtoffers gereedmaakte voor het festijn, wordt het nog afschuwelijker', zei hij. Hij heeft het over 'de droefheid van de vader van een kind die vaak vergeten werd, op afstand gehouden werd, niet op de hoogte gebracht werd'.

‘Gerecht is tekort geschoten’

Nadien was het de beurt aan Marie-Noëlle Bouzet, de mama van Elisabeth om haar verhaal te doen. Ze las voor uit brieven van vriendinnetjes van haar dochter en vocht tegen haar emoties. Zo vond ze een blad niet terug en raakte de draad daardoor een beetje kwijt. Ze voegde er wel nog aan toe dat ze hoopt dat het lijden van de slachtoffers zal bijdragen tot een beter rechtssysteem. Bouzet verwees naar het onderzoek als ‘vijftien jaar van vergissingen’ en klaagde aan dat ze nooit geloofd werd. 'Wij slachtoffers willen gewoon bestaan, we willen gerechtigheid. Elisabeth wou zelf rechter worden, weet u.'

Vanessa Geluck

Vanessa Geluck bracht samen de middag door met Elisabeth op de dag van haar ontvoering. Zwaar geëmotioneerd vertelde ze over hun kindertijd. 'We waren twee vriendinnetjes van twaalf die zich amuseerden. Die namiddag speelden we samen, we belden lukraak mensen op zonder iets te zeggen. En daar moesten we dan om lachen.'

Als laatste nam André Carpentier, een van de speurders, het woord. Haarfijn legt hij elke fase in het onderzoek uit. Uur na uur wordt overlopen welke stappen de speurders zetten om Elisabeth terug te vinden.