Is, met alle belangstelling voor het autobiografische genre, de literatuur zich aan het vernauwen tot ,,een samenzwering van narcisten'' (Thomése)? Is het ongezond belangstelling te hebben voor de schrijver achter de geschriften? Moeten we van dat gehengel af naar de band tussen fictie en buitenwereld? Het zijn vragen die zeer besteed zijn aan de Nederlandse schrijver Geerten Meijsing, recent nog auteur van een autobiografische relaas, Tussen mes en keel , en voordien van de sleutelroman De grachtengordel .