Vlaamse gasten in onze chambres d’hôtes hebben meestal heel wat vragen bij hun aankomst. De meeste van die vragen komen telkens terug. Dat is maar logisch natuurlijk, want behalve onze habitués die we ondertussen ook hebben, is het hier voor iedereen nieuw. Vlaamse gasten zijn in de eerste plaats benieuwd hoe we er toe gekomen zijn om naar hier te verhuizen. Ze willen weten of het niet moeilijk was om ‘alles’ achter te laten? Of we België niet missen ? En hoe zit dat met de familie ? Eens we die vragen beantwoord hebben, volgt meestal de opmerking: “Het is een heel ander leven zeker ?”.

En ja, inderdaad, het is een heel ander leven. Het gaat er allemaal wat rustiger, meer relaxed en op een lagere kruissnelheid aan toe. Het mooie is dat je dat binnen de kortste keren overneemt en je eigen leven ook dat ritme gaat aannemen. Wij lieten het drukke zakenleven achter en schakelden geruisloos over op de Zuid-Franse modus.  Geloof me, veel moeite heeft dat niet gekost.

Wat je vooral leert is je niet al te snel druk meer te maken. Als je met de auto moet stoppen omdat “monsieur l’agriculteur” eerst zijn vierhonderd schapen moet laten oversteken, dan wacht je gewoon wat. Op het einde zwaait de boer je vriendelijk toe om je te bedanken voor het wachten. En ja, hij heeft recht op voorrang. Wij wonen hier in het hartje van de Roquefortstreek en dan zijn schapen belangrijk ! De hele streek is economisch afhankelijk van de “Roi des fromages” zoals ze de Roquefort hier graag en terecht noemen. Daar heb je dus heel veel schapen voor nodig, heel veel. Dus wacht je geduldig.

In de winkel is het niet anders. Of het nu in de lokale superette is, of in de apotheek of in de quincaillerie, men neemt er de nodige tijd voor een babbel.

Als je ’s morgens bij de bakker komt en de man of vrouw voor je moet eerst iets ‘héél dringend’ vertellen aan de bakker, dan kan je even moeten wachten. Die dringende aangelegenheid kan dan een verhaal zijn over uitgebroken kippen die maar moeilijk konden gevangen worden, of een boeiend jachtverhaal in het jachtseizoen. Als ze hier over “la chasse” beginnen, moet je wel rekenen dat het een tijdje kan duren. Maar op een of andere manier voelt het aan alsof dat zo hoort. En als het jouw beurt is, kan je ook op een gezellige babbel rekenen. Dan wil de bakker of kruidenier ook van alles over je weten en kom je ook van alles over hen te weten. Dan neemt hij of zij ook tijd voor jou en dat voelt erg goed aan.

Fraichement

Dit dorp is een warme samenleving waar je nog echt praat met mensen. Heel typisch is het groeten. “Bonjour” is het absolute minimum, wanneer je een onbekende tegen komt. Is het iemand die je wel kent, dan komt al gauw de vraag : “vous allez bien ?”. In deze tijd van het jaar is het antwoord vaak “fraichement”, maar dan met Zuid-Frans accent. Dat klinkt dan ongeveer als “fraichemang” . Je weet zelf wel dat het aan de frisse kant is, want dat kan je zelf natuurlijk ondervinden. Eigenlijk weet je zelfs dat dit antwoord het meest waarschijnlijke is dat je kan verwachten. Maar toch hoort het er bij.

Is het iemand die je goed kent, dan wordt er getutoyeerd en vooral ook gezoend bij de ontmoeting, gevolgd door een praatje.

Neen, probeer de mensen hier maar niet op te jagen, want dat lukt toch niet. Op het einde van de rit is alle werk verwezenlijkt, maar haast u vooral langzaam. Als je bijvoorbeeld een timmerman, loodgieter of electricien opbelt en je krijgt zijn vrouw aan de lijn, dan zal die plechtig beloven dat zij hem zal laten terug bellen. Helaas, het woord ‘rappeler’ is uit het woordenboek van de gemiddelde zelfstandige in Frankrijk geschrapt. Bel je dan ten einde raad zelf weer, dan krijg je te horen dat hij net aan je gedacht had…Neen, geen ijdele hoop koesteren, je vooral niet ergeren omdat er geen telefoontje komt, maar gewoon een beetje afwachten en dan zelf maar de telefoon nemen.

Coupure

Ook bij een “coupure” is van de elektriciteit kan je ook alleen maar wachten tot het licht weer aangaat. Met wat kaarsen en een lamp op batterijen is dat doorgaans geen probleem. Die tv en de computer, daar kan je ook wel even zonder en de diepvriezer houdt het wel enkele uren koel.

Deze gedachten borrelden bij mij op omdat we gisterenochtend net te maken hadden met zo’n stroomonderbreking. Totaal onverwacht was er  geen stroom meer. Mijn vrouw was op dat moment in de superette in het dorp om inkopen te doen. Ze had al witloof en mandarijntjes mee genomen en wilde daarmee naar de kassa.  Die dingen worden hier in het gewicht verkocht en moesten dus gewogen worden. Maar aangezien de digitale weegschaal ook op elektriciteit werkt, kon dat uiteraard niet. De conclusie was gewoon: binnen een paar uur terug komen naar de winkel. Toen mijn vrouw na de middag terug ging naar de winkel, stond haar mandje met de mandarijntjes en witloof daar nog op haar te wachten. Niemand had zich daar druk over gemaakt, niemand had de groenten en het fruit terug gelegd.

Eigenlijk ben ik heel blij dat wij intussen diezelfde houding aangenomen hebben en ons ook niet meer snel druk maken. Het bewijst dat wij nu echt wel “afgeschakeld” zijn…van ons vorige drukke leven.