Pascale is regentes plastische opvoeding; hij master in de audiovisuele kunsten, optie animatie. Hoogopgeleid, artistiek aangelegd, jonge middenklasse: het soort mensen dat een stad als Gent, zou je denken, graag ziet komen. Maar ook: ouders van twee jonge kinderen, schipperend tussen werk en gezin – voor wie twee fulltimes momenteel geen optie zijn.
'Ik wil zeker geen klaagzang aanheffen, maar wat wél pijn doet: hoe bescheiden en bewust we ook leven, we krijgen de puzzel niet meer gelegd. Twee
paar sandalen kopen is bang het einde van de maand afwachten: kunnen we deze week nog de noodzakelijke boodschappen doen? Meestal lukt dat
niet. Omdat de huishuur ons helemaal vast zet.’
Een verhaal van de onvrijwillige stadsvlucht van een jong gezin, in DS Weekend
‘Veel vrienden en kennissen zijn indertijd in alle stilte vertrokken en durven nu pas te zeggen dat het om dezelfde reden was: ze kregen het niet meer rond’
‘Bart en ik zijn de afgelopen maanden nauwelijks nog in de stad geweest. Naar het museum, dat doen we nog, omdat het met kindjes nog vrij goedkoop
is. En naar het park’
‘Ik zie veel koppels die uiteen zijn of op het punt staan uit elkaar te gaan, die een burn-out hebben of depressief zijn. Jonge dertigers – dat kan toch niet de bedoeling zijn?’
‘Een dorp, ik zie er vooral de voordelen van in. We voelden ons meteen erg welkom. Terwijl ik in Gent soms het gevoel kreeg: oei, moeten jullie er
ook nog bij’
‘Ik wilde mijn kinderen er groot zien worden, maar het zal in een dorpje zijn.’
Pascal De Decker, socioloog: ‘Gent profileert zich graag als kindvriendelijk, maar is het niet. Er zijn te weinig crèches, te weinig scholen, te weinig parkeerplaatsen. Kortom: te weinig van alles’
Tom Balthazar, schepen van Wonen: ‘Gezinnen met kinderen zullen kleiner moeten gaan wonen. Dat is geen leuke boodschap, maar er is simpelweg te weinig plaats’
