KUITENBIJTER. Spelregels
| Rik Vanwalleghem
19 juli 1988. Jean-Paul van Poppel heeft zopas de Tourrit in Bordeaux gewonnen. In de gigantische perszaal aan het Lac puft het persleger onder de loden hitte. De laatste lijnen worden ingetikt, als plots het bericht valt dat geletruidrager Pedro Delgado een positieve plas zou hebben afgeleverd. Tent op stelten: aanvallen van primeurkoorts maken zich meester van het journaille, dat Delgado's kamer belegert.
Even later wordt het bericht gecorrigeerd: Delgado werd betrapt op het gebruik van probénicide, een middel dat dopinggebruik kan maskeren. Het product staat weliswaar op de verboden lijst van het Internationaal ...
Even later wordt het bericht gecorrigeerd: Delgado werd betrapt op het gebruik van probénicide, een middel dat dopinggebruik kan maskeren. Het product staat weliswaar op de verboden lijst van het Internationaal Olympisch Comité, maar nog niet op die van de wielerinstanties. Delgado gaat volgens de letter van het reglement dus vrijuit. Toch gaat de toenmalige Tourdirecteur Xavier Louy 's avonds bij Delgado op de kamer om hem te vragen uit ethische overwegingen de Tour te verlaten. De Spanjaard weigert. De Tour eindigt in mineur, met een eindwinnaar die volgens velen niet zuiver op de graat is. Tegen deze achtergrond werd Jean-Marie Leblanc enkele maanden later door de toenmalige Toureigenaars gevraagd het roer over te nemen van Louy, die werd ontslagen. Sindsdien liet het dopingspook Leblanc nooit meer los. In 1998 maakte hij met de Festina-Tour zijn kwaadste dagen mee. Daarop vergaloppeerde hij zich een eerste keer door Richard Virenque het startrecht te weigeren in de Tour van 1999. De Internationale Wielerunie floot hem terug.
Na de onsmakelijke dopingverhalen van dit wielerseizoen (Pantani, Mancebo, Cofidis, Millar, ) zette Tourorganisator ASO een nieuwe kruistocht in tegen het kwaad. Leblanc had gelijk als hij stelde dat een geval als Delgado niet kon. In zijn ijver het probleem met tak en wortel uit de wereld te helpen, trok Leblanc een harde lijn. Alles en iedereen die ook maar op enige wijze in een dopingonderzoek was betrokken, liep het risico uit de Tour te worden gezet.
Deze goedbedoelde, maar overhaaste maatregel kwam gisteren als een boemerang in zijn gezicht terug. Leblanc werd door de hoogste wielerinstanties verplicht de vermeende dopingzondaars Zanini en Padrnos in zijn koers te houden. ,,Dat lijkt me ook logisch'', aldus Patrick Lefevere, manager van Zanini's ploeg. ,,Ik begrijp de bekommernissen van de Tour als private vennootschap. Maar ook Leblanc moet zich schikken naar de spelregels van de wielersport. Zanini zat een onterechte schorsing van zeven maanden uit, alvorens het hoogste sportrechtorgaan, het TAS (Tribunal Arbitral du Sport) hem verschoonde.''
,,Zanini gaat inderdaad vrijuit'', zegt T-Mobile-manager Walter Godefroot. ,,Ik begrijp niet hoe de Tour zich louter voor haar sportieve imago boven de rechtspraak kan zetten.''
Johan Bruyneel had het in onze vrijdagkrant al aangekondigd: 'De Tour heeft niet altijd in alles het laatste woord'. ,,De heksenjacht van de Tourdirectie gaat de perken te buiten'', zegt de US Postal-manager. ,,Ik vraag me af je daarmee niet het omgekeerde bereikt van wat je wilt bereiken. Door altijd en overal over doping te spreken, stigmatiseer je het milieu nog meer.''
Het werd gisteren ook Hein Verbruggen (zie interview volgende bladzijde) te veel. Volgens de Nederlandse UCI-voorzitter laten de Tourdirigenten zich al te veel leiden door de stemmingmakerij in een bepaalde (Franse) pers. Verbruggen onderkent het bestaan van het dopingspook. Maar hij is de onrechtvaardige eenzijdigheid beu waarmee zijn sport telkens weer in het dopingvizier wordt genomen.
Moet de strijd tegen het gebruik van doping dan maar weer worden teruggeschroefd? Geenszins. Er is sinds de rampzalige Tour van 1998 overigens al veel ten goede veranderd. Het bewustzijn rond de dopingproblematiek is in zes jaar tijd veel groter geworden, ook in andere sporten. Verschillende sportfederaties vonden elkaar in het Werelddopingagentschap (Wada) dat voor meer uniforme regels zorgde (zodat geen Delgado-gevallen meer mogelijk zijn). De controles, ook de onaangekondigde, werden opgevoerd en de detectiemethodes verfijnd en uitgebreid.
Wereldwijd en in alle sporten gaat men steeds meer de dopingduivel te lijf. Het is een illusie te denken dat die laatste ooit helemaal zal kunnen worden verslagen. Maar met hun overdreven ijver wekken de Tourbazen de indruk dat de situatie stukken erger is dan zes jaar geleden. De dreiging van ASO-voorzitter Patrice Clerc om al zijn wielerwedstrijden terug te trekken uit de op stapel staande ProTour als de wielerinstanties niet bijdraaien, is dan ook misplaatst en ruikt naar chantage. De Tour is een enorme motor voor de wielersport (en een enorme geldmachine voor ASO), maar staat daarom niet boven de (sport)rechtsregels verheven.
Na de onsmakelijke dopingverhalen van dit wielerseizoen (Pantani, Mancebo, Cofidis, Millar, ) zette Tourorganisator ASO een nieuwe kruistocht in tegen het kwaad. Leblanc had gelijk als hij stelde dat een geval als Delgado niet kon. In zijn ijver het probleem met tak en wortel uit de wereld te helpen, trok Leblanc een harde lijn. Alles en iedereen die ook maar op enige wijze in een dopingonderzoek was betrokken, liep het risico uit de Tour te worden gezet.
Deze goedbedoelde, maar overhaaste maatregel kwam gisteren als een boemerang in zijn gezicht terug. Leblanc werd door de hoogste wielerinstanties verplicht de vermeende dopingzondaars Zanini en Padrnos in zijn koers te houden. ,,Dat lijkt me ook logisch'', aldus Patrick Lefevere, manager van Zanini's ploeg. ,,Ik begrijp de bekommernissen van de Tour als private vennootschap. Maar ook Leblanc moet zich schikken naar de spelregels van de wielersport. Zanini zat een onterechte schorsing van zeven maanden uit, alvorens het hoogste sportrechtorgaan, het TAS (Tribunal Arbitral du Sport) hem verschoonde.''
,,Zanini gaat inderdaad vrijuit'', zegt T-Mobile-manager Walter Godefroot. ,,Ik begrijp niet hoe de Tour zich louter voor haar sportieve imago boven de rechtspraak kan zetten.''
Johan Bruyneel had het in onze vrijdagkrant al aangekondigd: 'De Tour heeft niet altijd in alles het laatste woord'. ,,De heksenjacht van de Tourdirectie gaat de perken te buiten'', zegt de US Postal-manager. ,,Ik vraag me af je daarmee niet het omgekeerde bereikt van wat je wilt bereiken. Door altijd en overal over doping te spreken, stigmatiseer je het milieu nog meer.''
Het werd gisteren ook Hein Verbruggen (zie interview volgende bladzijde) te veel. Volgens de Nederlandse UCI-voorzitter laten de Tourdirigenten zich al te veel leiden door de stemmingmakerij in een bepaalde (Franse) pers. Verbruggen onderkent het bestaan van het dopingspook. Maar hij is de onrechtvaardige eenzijdigheid beu waarmee zijn sport telkens weer in het dopingvizier wordt genomen.
Moet de strijd tegen het gebruik van doping dan maar weer worden teruggeschroefd? Geenszins. Er is sinds de rampzalige Tour van 1998 overigens al veel ten goede veranderd. Het bewustzijn rond de dopingproblematiek is in zes jaar tijd veel groter geworden, ook in andere sporten. Verschillende sportfederaties vonden elkaar in het Werelddopingagentschap (Wada) dat voor meer uniforme regels zorgde (zodat geen Delgado-gevallen meer mogelijk zijn). De controles, ook de onaangekondigde, werden opgevoerd en de detectiemethodes verfijnd en uitgebreid.
Wereldwijd en in alle sporten gaat men steeds meer de dopingduivel te lijf. Het is een illusie te denken dat die laatste ooit helemaal zal kunnen worden verslagen. Maar met hun overdreven ijver wekken de Tourbazen de indruk dat de situatie stukken erger is dan zes jaar geleden. De dreiging van ASO-voorzitter Patrice Clerc om al zijn wielerwedstrijden terug te trekken uit de op stapel staande ProTour als de wielerinstanties niet bijdraaien, is dan ook misplaatst en ruikt naar chantage. De Tour is een enorme motor voor de wielersport (en een enorme geldmachine voor ASO), maar staat daarom niet boven de (sport)rechtsregels verheven.
