SarzeauDe Tour is amper vier dagen jong, maar nu al is Fernando Gaviria dé sprinter van de Tour. Twee sprints reed hij, twee keer won hij. Het is van 1977 met de Duitser Didi Thurau geleden dat een Tourdebutant twee van de eerste drie individuele Touretappes kon winnen. Ook Freddy Maertens deed hem dat in 1976 voor: hij eindigde in Parijs met de groene trui en acht ritzeges. In totaal zijn er slechts acht renners in 105 jaar die dat voor elkaar kregen. En zeggen dat het zonder die val zondag in La Roche-sur-Yon misschien al drie keer raak kon zijn geweest voor Gaviria.

Veel risico’s

Vooral gisteren op een lastige aankomst met tegenwind toonde Gaviria dat hij op dit moment de snelste man van de wereld is. Groenewegen en Kittel kwamen er in Sarzeau niet aan te pas. Een goed anticiperende Greipel en Sagan boden het langst weerstand. ‘Het deed me wat denken aan de sprint in Elk Grove, in de Tour of California, die ik won van Caleb Ewan’, vertelde Gaviria. ‘Ook toen ontploften mijn benen bijna van de pijn en was ik verplicht om tot het gaatje te gaan. Toursprinten zijn best ingewikkeld en zoveel anders dan in een andere wedstrijd. Ze hadden me wel van alles voorspeld, maar na vier dagen weet ik het wel: het is onbeschrijfelijk hoeveel risico’s er hier door iedereen genomen worden. Het is heel gevaarlijk. Zonder risico’s win je ook geen enkele etappe. Dat verrast me toch wel. Ik lag er ook al bij. Deze koers is zoveel maten groter dan alle andere wedstrijden. Elke dag opnieuw mengen alle klassementsrenners zich in de laatste kilometers. Je wordt gewoon elke rit volledig leeggezogen. Maar het blijft een fantastisch gevoel dat ik het vandaag kon afmaken voor mijn ploegmaten. Quick Step Floors was de enige ploeg die zijn verantwoordelijkheid opnam, al op vijftig kilometer van de finish. Ik snapte de houding niet van de anderen. Ik moest het dan ook gewoon afmaken.’

Duel om groen

De slag om het groen lijkt een tweestrijd te worden tussen Sagan en Gaviria, die momenteel vier punten achter ligt. Terwijl Alexander Kristoff al op 71 eenheden volgt van de vijfvoudige eindwinnaar van dit klassement. De twee hebben bergop ook zowat dezelfde kwaliteiten. ‘Ik moet met Peter in de clinch. Geen gemakkelijke missie, maar ik ga voor het groen in Parijs. En ik wil ook zo veel mogelijk winnen. Het mag niet stoppen bij deze twee ritzeges.’ (hco)

SarzeauEen eigen renner een Tourrit zien winnen op je verjaardag. Na Mark Cavendish in 2015 zorgde Fernando Gaviria gisteren voor de gepaste feeststemming op de 54ste verjaardag van ploegleider Wilfried Peeters. ‘Een mooi cadeau? We hebben het zeker niet cadeau gekregen. De jongens hebben er allemaal ontzettend hard voor gewerkt. Ik heb de indruk dat veel andere sprintploegen niet willen winnen en liever hebben dat de vlucht voorop blijft. Als ze vandaag voorop gebleven waren, had ik er niet mee ingezeten.’

Toch werden de vier vluchters in de slotkilometer nog gegrepen. ‘En dan hebben we de rest toch nog mooi lik op stuk kunnen geven. Lotto-Soudal heeft in het begin nog wat geholpen, maar nadien ook niet meer. Wij hebben de verantwoordelijkheid wel genomen, en wij winnen verdiend. We hebben nu twee zeges. We zullen de volgende dagen eens twee keer nadenken of we wel op kop zullen rijden. De andere sprintploegen hebben nog niks. Wij hebben niet niks meer te verliezen’, aldus Peeters.

Volledig à bloc

Dat Gaviria toch nog voor de zege kon sprinten, dankte hij aan het werk van Tim Declercq. ‘Ik ben beginnen te rijden vanaf kilometer 60 tot op 15 kilometer van het einde. Dus toch 120 kilometer in totaal. Het verschil met de voorbije dagen was dat het toen op ralenti was, en nu volledig à bloc. Zeker toen Terpstra er op het einde een snok aangaf, deden de beentjes pijn. Gelukkig had ik een goede dag en stak De Gendt toch een klein handje toe. De rest jammer genoeg niet. Ik vind dat je als je wereldkampioen bent en de groene trui draagt (doelt op de ploeg van Sagan, red.), ook wel een beetje verantwoordelijkheid mag nemen.’

Debutant Declercq heeft al vier dagen op rij hard gewerkt en was na de rit te moe om zich op te jagen in de makke houding van de sprintersploegen. Yves Lampaert nam als Belgische kampioen dan maar zijn verantwoordelijkheid. ‘Dat is toch triestig, hé zeg. Die andere ploegen wilden niks helpen. We zijn het een paar keer gaan vragen... Niks. Allez, De Gendt een beetje, FDJ nog minder. Ik snap er niks van. Je gaat toch liever strijdend ten onder dan dit? Ach ja, des te schoner de overwinning en oververdiend voor onze ploeg. We hebben na de ploegentijdrit geantwoord met de pedalen. We waren zelfkritisch, maar dat is goed. Ja, er hing een raar sfeertje, maar in ieder huishouden stormt het wel eens, zeker?’ (bvc)