Peter Vantyghem

Toen Gérard Jouannest een eerste keer contact had met ­Jacques Brel, klikte het niet echt. De zanger vond hij geweldig, maar als persoon vond hij Brel een schreeuwlelijk.

Niet dat het veel uitmaakte. Brel huurde Jouannest in 1958 in omdat zijn andere pianist, ­François Rauber, niet voortdurend mee kon op tournee. En Brel was dol op onderweg zijn. Hij slaagde erin om Jouannest mee te krijgen, wat betekende dat de twee mannen eindeloze uren ­samen in de auto zaten.

Zo schreven ze nummers. Brel met teksten uit een schoolschrift, en een idee voor de maat. In 1959 ­geraakte Brel er niet uit: een lied op gitaar, maar de melodie bleef steken. Jouannest nam over, en maakte het af: ‘Ne me quitte pas’ was geboren.

Voor Jouannest werd Brel een deel van zijn leven. Hij kwam uit Vanves, een kleine gemeente ten zuiden van Parijs, en had de eerste prijs aan het conservatorium van Parijs behaald. In tegenstelling tot Brel en Rauber, was hij een stille en bescheiden man, die meteen na zijn studies de familiezorg op zich moest nemen toen zijn vader, groot liefhebber van muziek, plots overleed. Zo belandde hij in de wereld van het Parijse cabaret.

Uiteindelijk schreef Jouannest niet minder dan 35 chansons voor Brel. Een aantal daarvan horen bij het fijnste werk van de Belgische zanger: ‘Madeleine’, ‘Marieke’, ‘Mathilde’, ‘Les vieux’, ‘Bruxelles’, ‘Jacky’ en ‘La chanson des vieux amants’. Elk lied gemaakt in nauwe samenwerking met Brel: piano en stem verweven.

Juliette Gréco

Toen Brel ermee ophield, ging Jouannest samenwerken met ­Juliette Gréco, voor wie hij een aantal liederen maakte en met wie hij in 1988 huwde. Tot in 2016 begeleidde hij haar op het podium. Hij werkte tussendoor ook samen met jongere artiesten, zoals Abd Al Malik, Benjamin Biolay en ­Miossec.

Uiteindelijk heeft hij ruim 250 chansons toegevoegd aan het Franse erfgoed.