Wat verandert aan Zomerakkoord? Lees verder onderaan

Brussel‘De mensen verwachten van ons dat we besturen, besturen, besturen. Dat zullen we doen tot de laatste minuut’, klopte premier Charles Michel (MR) zich in oktober, tijdens zijn beleidsverklaring, nog op de borst. Met verkiezingen in zicht – in 2018 en 2019 – komen politici in een regering al gauw in de verleiding om de focus te verleggen naar de campagne. Dat maakt het traditioneel moeilijk om nog veel nieuw beleid te ontwikkelen. Het definitieve Zomerakkoord (zie hiernaast) is dan ook het laatste akkoord.

Maar de meerderheidspartijen hebben geen ander keuze dan ‘besturen, besturen, besturen’, want de voorbije regeringsjaren zijn beslissingen in heel wat dossiers alleen maar uitgesteld. Sommige slepen al zo lang aan, dat er ondertussen een bedorven geurtje aan hangt. Ze smeken om een oplossing.

Geen overleg in overlegcomité

Het sluiten van het fameuze energiepact is een van de dossiers die al een hele tijd liggen te smeulen en dringend een oplossing vragen. Het probleem is dat alle regio’s hier samen tot één akkoord moeten komen. En dat is niet eenvoudig als de verschillende regeringen niet door dezelfde partijen worden bestuurd. Bovendien wil de N-VA als enige partij niet weten van een volledige kernuitstap tegen 2025.

Na het Zomerakkoord wacht de regering-Michel nog één groot hervormingsdossier: de invoering van het pensioen met punten

Nog een dossier waarin alle regio’s aan één zeel moeten trekken, is dat van de luchthaven van Zaventem en de geluidsnormen. Met de regelmaat van de klok laait het dossier op, om vervolgens weer te gaan liggen. Een echte oplossing is er nog altijd niet. En als premier Michel zijn investeringspact van 60 miljard euro ooit echt concreet en geloofwaardig wil maken, zal dat ook niet gaan zonder samenwerking met de regio’s.

Dat belooft niet veel goeds. Als een investeringsdossier van nationaal belang, zoals het Eurostadion, in de soep draait, wijst iedereen elkaar met de vinger. Brussels minister Guy Vanhengel (Open VLD) verweet Michel gisteren in De Zevende Dag ‘totale onwetendheid’, nadat de premier vorige week had uitgehaald naar de Brusselse regering omdat die zou hebben nagelaten het dossier serieus aan te kaarten op het overlegcomité.

In dat comité moeten de regio’s afspraken maken, maar het draait vierkant. Het probleem is het gebrek aan hiërarchie tussen de bestuurniveaus. De federale overheid kan de regio’s niets opleggen, en omgekeerd. ‘Ik ben al langer vragende partij om het overlegcomité efficiënter te laten werken, ik wil dat nu nadrukkelijk op de kaart zetten’, zei CD&V-vicepremier Kris Peeters gisteren nog. Maar hoe dan? ‘We moeten dat grondig bekijken.’

Eindelijk oplossing voor Arco?

Niet alleen de dossiers waarin het wringt tussen de regio’s en de federale regering ruiken belegen. De bestelling van onze gevechtsvliegtuigen is nog zo’n heikel discussiepunt. De N-VA staat met minister van Defensie Steven Vandeput eerder op de formele lijn om alleen de twee officiële aanbieders te bekijken. Maar de Fransen proberen nog altijd met een ‘politieke’ offerte hun Rafale te slijten. Het is voor ­Michel niet evident om neen te zeggen tegen de Franse president Emmanuel Macron, met wie hij wil samenwerken aan een sterker Europa.

Niet onbelangrijk voor CD&V: volgend jaar moet er eindelijk een definitieve oplossing voor Arco-coöperanten zijn. Die wordt gekoppeld aan een beursgang van Belfius. En na het Zomerakkoord wacht de regering-Michel nog één groot hervormingsdossier, de invoering van het pensioen met punten, waarbij de discussie over de zware beroepen moet worden gevoerd. Wie een zwaar beroep heeft, krijgt per gewerkt jaar meer punten, zodat hij sneller aan een volledig pensioen komt.