Op een video-installatie met twee schermen wisselen beelden elkaar traag af: een kapotte Barbiepop, gevels van flatgebouwen, pellicule die is ingekleurd met abstracte, organische vormen. Het geheel wordt begeleid door een noisy gitaar, terwijl een monotone stem flarden tekst voorleest. Het is een werk van Lee Ranaldo, gitarist van de invloedrijke band Sonic Youth, bekend voor hun ongebreidelde experimenteerdrift en arty cool. Elementen die terugkeren in de video. En in het beeldend werk van Ranaldo tout court, zoals blijkt uit het overzicht dat CC De Steiger in Menen aan hem wijdt.

Ranaldo mag dan vooral bekend zijn als muzikant, hij is van opleiding kunstenaar. ‘Ik ben in New York opgegroeid in de late jaren 70, begin jaren 80’, zegt hij, terwijl hij van zijn plaatselijke Omer-biertje nipt. ‘We trokken allemaal naar New York om kunstenaar te worden. Of het nu was in schilderkunst, theater, film of muziek. De meesten van ons eindigden in de muziek, omdat het nu eenmaal gemakkelijker was om een concert te versieren dan een expo in een galerie. Alle mensen die in een band speelden, zagen zichzelf eerder als kunstenaar dan als muzikant.’

Ondanks zijn drukke agenda is Ranaldo altijd kunst blijven maken. ‘Toen ik pas naar New York kwam en mezelf wou lanceren als muzikant, was ik zeer actief als kunstenaar. Midden jaren 80, toen Sonic Youth begon door te breken, dan weer minder. Maar ik ben nooit gestopt.’

‘We trokken allemaal naar New York om kunstenaar te worden. De meesten van ons eindigden in de muziek, omdat het gemakkelijker was om een concert te versieren dan een expo in een galerie’

Sinds Sonic Youth is opgedoekt en Ranaldo werkt aan andere (muzikale) projecten, maakt hij meer werk dan voordien. Terwijl Menen een overzicht toont van de laatste veertig jaar, stelt hij bij Galerie Jan Dhaese in Gent trouwens gloednieuw werk tentoon.

Rock-’n-roll

Nogal wat van het werk in Menen heeft Ranaldo op tournee gemaakt. Zoals zijn zogenaamde Highway drawings, klassieke landschapstekeningen die hij op de tourbus maakte. Snelle schetsen die een nomadisch gevoel uitdrukken.

Er zijn wel meer werken die verwijzen naar zijn muzikantenbestaan. Zo maakte hij een reeks prints door te kerven in platen. Of beschilderde hij akoestische gitaren met in het klankgat een klein tv-scherm. In een van die video’s, in felle kleuren, is een naakte vrouw te zien die in het gras rolt. Behoorlijk rock-’n-roll, zoals de hele tentoonstelling.

Een ander werk bestaat uit drie grote tv’s die aan elkaar zijn vastgegespt met kabels. Op het eerste scherm zie je Ranaldo met een zeskoppige gitaar in de weer, op het tweede beukt hij zijn gitaar in de vloer, op het derde beleef je straatscènes in New York, tijdens een wandeling met bevende camera.

Met zijn werk wil Ranaldo de energie van zijn muziek overzetten naar de beeldende kunst. Het resultaat is niet altijd even geslaagd, maar overtuigt als geheel door de bevlogenheid, het onderweg zijn en zijn niet-aflatende creativiteit.

Kan hij in zijn beeldend werk andere dingen kwijt dan in muziek? ‘Muziek is meer sociaal, interactief en dynamisch. Kunst maken is een eenzame bezigheid. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige kunstenaars lastig moet zijn om voortdurend alleen in de studio te zitten. Bij mij houden beide elkaar in evenwicht. En ze beïnvloeden elkaar.’

Veel van de kunstwerken op de expo had Ranaldo al lang niet meer gezien. Het is een blij weerzien. ‘Sommige werken komen uit depots en zolders en heb ik twintig of dertig jaar niet gezien. Het is de eerste keer dat alles nu wordt samengebracht. Het is interessant om te zien hoe sommige elementen in mijn werk zich verderzetten en hoe er nieuwe bij komen. Ik denk dat het nog altijd overeind blijft.’

‘Lost ideas’: tot 17/12 in Stadsmuseum ’t Schippershof, Menen, www.ccdesteiger.be. ‘New works’: tot 19/11 in Galerie Jan Dhaese, Gent, www.jandhaese.be.