‘Ik ben de voorzitter van de Italiaanse fanclub. Leden: mijn zoontje en ik’

‘‘‘Italiaans is zo mooi”, krijg ik vaak te horen. Nee, West-Vlaams is mooi! Joak, wuk, hjestih, mahtih. Wat een klanken! Ik kom uit Sardinië en woon sinds tien jaar in Gent, waarvan acht jaar met iemand uit de Westhoek. Mijn ex heeft een grote familie, ik zat dus regelmatig tussen West-Vlamingen. Zijn familie werd mijn familie, hun dialect was het bindmiddel. Die link speelt ongetwijfeld een rol in mijn liefde voor Het Zesde Metaal, maar dat niet alleen: Wannes Cappelle maakt kwetsbaarheid bespreekbaar via zijn nummers, dat vind ik een sterkte. Hij krijgt de dingen gezegd die ik zelf niet kan verwoorden. Of die ik van iemand zou willen horen. En hij zingt over de kleine dingen die we allemaal herkennen en die ons allemaal raken, waar je ook vandaan komt. Er is een lied, “Appartementje”, dat vind ik zo mooi. Daarin zingt hij “Gie è gekookt, ik vin’ het lekker.” Zo simpel, zo mooi.’

‘Twee jaar geleden zag ik Het Zesde Metaal voor het eerst op de Gentse Feesten. Omdat hun muziek me meteen raakte, begon ik cd’s te kopen én West-Vlaams te leren. Akattemets is helaas het enige album waar de songteksten in het West-Vlaams bij zitten. Dat moeten ze dus dringend veranderen. Als ik naar een concert ga, wil ik kunnen meezingen. In het begin begreep ik er weinig van, maar ik ben een doorzetter. Bovendien is het West-Vlaams van Wannes wat opgepoetst. Dat van Flip Kowlier is voor mij onbegonnen werk.’

‘Alles wat ik van het Zesde Metaal kocht, liet ik signeren. Zo’n handtekening hoort er gewoon bij. De voorbije concerten – vorig jaar zeven, dit jaar al drie – was er altijd wel wat waarmee ik kon aanschuiven, maar intussen zit ik door mijn voorraad. En dat wist hij. “Awel, Laura, je hebt toch niets meer om te laten signeren?” zei hij toen hij me opnieuw in de rij zag staan. “Toch wel”, antwoordde ik en ik toonde hem mijn arm. Daar tekende hij dan een hartje op.’

‘Wannes is een charmeur. Hij is sympathiek, maakt tijd voor zijn fans en hij heeft humor. Ik vertelde hem dat ik de voorzitter ben van de Italiaanse fanclub. Leden: ikzelf en mijn zoontje. Dat had hij onthouden, want een volgende keer schreef hij in mijn boek: ‘Zorg goed voor jezelf en voor al de uwen. Ook voor de hele Italiaanse fanclub.’

‘Eind vorig jaar sprak Wannes in Humo over zijn groupies. “Er zijn vrouwen die vaak komen kijken en die ik al herken. Er zijn al vrouwen geweest die hun borsten ontblootten om te laten signeren en ik kreeg zelfs al een huwelijksaanzoek.” Voor alle duidelijkheid: die borsten, dat was ik niet. Maar dat huwelijksaanzoek kwam wel van mij. Ach, ook dat was voor de lol. Hij had een mooie foto op Facebook gezet en ik schreef er “Zullen we trouwen?” onder. Ik lijk nu toch geen freak, hè? Het is mijn natuur, ik ben nu eenmaal Italiaanse. Hou ik van iets of iemand, dan is dat met heel mijn hart.’