POP

Låpsley

Long way home (***) XL

Is Låpsley de vrouwelijke James Blake, zoals hier en daar wordt beweerd? Nadat we haar debuut Long way home hebben gehoord, kunnen we dat al uitsluiten. Niet dat Holly Lapsley Fletcher vies is van zacht stotterende melancholische elektronicasoul zoals die van Blake: haar eerste singles, ‘Station’ en het prachtige ‘Falling short’, tastten moedig de rafelige zoom van de popmuziek af. Maar op deze plaat zijn ze buitenbeentjes.

Toen we Låpsley vorig jaar op Pukkelpop zagen, bleek de timide blonde Britse uitgegroeid tot een zelfzekere popdiva die haar liedjes met veel branie te lijf ging. Zo wil haar platenfirma haar wellicht het liefst in de markt zetten. Als een stoute versie van Adele of een Dido met haar op de tanden. Ziedaar de achilleshiel van deze plaat en van Låpsley tout court. Ze wil te fel de uiteenlopende doelgroepen behagen en verliest zo persoonlijkheid. Van kerstballads als ‘Hurt me’ over de kleffe discopop van ‘Operator’ tot de indie-elektronica van ‘Leap’? Het zijn gigantische sprongetjes. Nu ja, als ze slim de catchy singles naar voor schuift (en die zijn talrijk!), zijn haar commerciële overlevingskansen aanzienlijk.