Overdag werkt Griet voltijds als begeleidster van mentaal gehandicapten in een instelling in Tienen. Voor en na haar dagtaak is zij actief binnen de parochie en onderhoudt ze de aanpalende tuin en kapel.

Ze praat honderduit over haar leven in en buiten de kluis, maar op de foto wil ze niet. ,,Mijn thuis is privé en ik hoor daarbij'', zegt ze over haar verblijfplaats. Na de recente restauratie is het een van de mooiste religieuze gebouwen in Limburg.

-- Hoe kwam je erbij om hier te gaan wonen?

Om een of andere reden hebben oude gebouwen me altijd geweldig aangesproken. Toevallig zag ik enkele jaren geleden in het parochieblad een bericht, waarin de kerkfabriek kandidaten zocht om in de kluis van Lummen te wonen. Ik kreeg een contract van driemaal één jaar.

-- Wat trekt je hier zo aan?

Moeilijk uit te leggen. Je moet de sfeer komen opsnuiven om het te begrijpen. In zo'n historisch gebouw wonen, dat heeft gewoon iets.

-- Ben je hier gewoon huisbewaarder of komt er meer bij kijken?

Ik moet de tuin onderhouden. Die is dertien are groot, waarvan zes are grasperk. De rest bestaat uit planten en bloemen. Daar kruipt aardig wat tijd in maar ik voel me bevoorrecht om in zo'n mooie omgeving te wonen. Ik moet sinds een maand ook dagelijks de kapel openen. In het weekend komt er behoorlijk wat volk op bezoek, maar daar heb ik weinig last van. Het zijn allemaal rustige mensen, die even komen bidden of rust zoeken.

-- Hoe reageren de mensen op 'de kluizenares' van Lummen?

Meestal vragen ze of ik niet bang ben. Durf jij dat, zo helemaal alleen? Ze gaan ervan uit dat ik mijn dagen hier in eenzaamheid doorbreng, maar ik ervaar dat helemaal niet zo.

-- Voel jij je een kluizenaar?

Nee, helemaal niet. Ik ben niet iemand die je de hele dag tussen vier muren moet opsluiten. Trouwens, kluizenaars verzorgden naar verluidt zieken en bejaarden. Ik word toch liever beschouwd als huisbewaarder.