Als we bij zijn hypermoderne woning - een strak gebouw met veel metaal - in de Torhoutsestraat arriveren komt Jan Verheyen net aangefietst.

Hij heeft zijn dochtertje Anna naar school gebracht. 'Het zou een schande zijn om de wagen te nemen', hijgt hij. 'Het is amper vijf minuten fietsen.'

De regisseur leidt ons binnen in zijn prachtige loft. Een joekel van een flatscreen televisie springt dadelijk in het oog. De muren hangen vol pop- art en achter een ruit in de hoek duikt een binnenzwembad op. Door de grote ramen kan je in de velden staren.

'Met kerstmis zullen we hier twee jaar wonen', vertelt de Oostkampenaar.

'Onze eerste nacht hebben we hier op kerstavond doorgebracht. Op een matras nog wel, want we hadden nog geen bed. Daarvoor waren we drie maanden dakloos geweest omdat mijn loft in Antwerpen drie maanden te vroeg verkocht was. Gelukkig konden we terecht in ons huisje in Noord-Frankrijk. Lien (zijn vrouw Lien Willaert, red.) en ik verwijzen graag naar onze dakloze periode (lacht).'

Voor hij naar Ruddervoorde afzakte woonde Jan Verheyen meer dan twintig jaar in Antwerpen. 'Ik was volledig uitgekeken op die stad,' geeft hij toe.

'Het lawaai, het toenemende geweld, het zwerfvuil, de verkeerschaos. Ik was dat van de ene op de andere dag volledig beu. Hier op de buiten is het een ware verademing. Men vrouw en ik zijn in het platteland opgegroeid. Zij in Koekelare, ik in Temse. We wilden dat ons dochtertje dezelfde plezierige jeugd kon hebben. Aanvankelijk zochten we een huis in de buurt van Gent, maar onder milde druk van de ouders van Liens ouders zijn we naar West- Vlaanderen gekomen. Een kennis tipte mij dit pand. Het was vroeger de toonzaal van een winkel in domotica. Een ware uitdaging voor de architect om er een woonruimte van te maken. De architect is Damiaan Vanhoutte, die ook Fort Napoleon in Oostende onder handen nam.'

De regisseur is druk in de weer met de afwerking van het scenario van zijn nieuwe film Het Dossier K. Net als De Zaak Alzheimer de verfilmig van een boek van Jef Geeraerts. 'Ik ben volop op zoek naar Albanezen', laat hij weten. 'De Albanese mafia speelt een belangrijke rol in de film, die veel epischer zal zijn dan de Zaak Alzheimer, onder meer door de scènes in de onherbergzame streek rond Kosovo. Binnenkort gaan we casten in Brussel, maar ook in Oostende, waar blijkbaar een kleine Albanese gemeenschap is. In mijn zoektocht naar Albanezen heb ik hier thuis de volledige Albanese filmproductie van de afgelopen vijf jaar. Gelukkig zijn dat maar vier films (lacht).'

Verheyens jongste telg Los wordt vanavond vertoond in het cultuurcentrum De Valkaart in Oostkamp. Na de vertoning wordt hij door de gemeente in de bloemen gezet. 'Een fijne verrassing', lacht hij. 'Los daarvan moet ik toegeven dat ik hier zeer graag woon. De cliché's over het platteland kloppen. De mensen zijn heel vriendelijk en zeggen ten minste goeiendag. Ik heb hier ook alles wat ik moet hebben. Een uitstekend schooltje voor ons driejarig dochtertje, een goede slager en bakker. In Lichtervelde, dat hier amper zeven kilometer vandaan ligt, heb ik een rechtstreekse treinverbinding naar Zaventem. Dat had ik zelfs in Antwerpen niet! Ik denk niet dat ik ooit nog terugkeer naar de stad. Maar Never say never natuurlijk.'